Πρόσφατο ήταν το διαζύγιό της. Ένας χρόνος μόλις πριν είχε περάσει που είχε τελειώσει μια σχέση από την αρχή κουτσή. Βαλίτσες και κλειδιά της πόρτας, έκλεισε πίσω του αυτός που έφευγε κι έμεινε εκείνη με τα δυο παιδιά, σχεδόν ενήλικα. Κρατώντας τα προσχήματα και τις ισορροπίες προσπαθούσε να αντλεί και από τις μικρές χαρές όπου και αν βρισκόντουσαν.
Με το που μπήκε το καλοκαιράκι, έξαφνα, από το επάνω πάτωμα άρχισε ένας θόρυβος και κουρνιαχτός. Ο ένοικος και στενός της συγγενής, ένας ψυχασθενής από παιδί, έβαλε μπρος να ανακαινίσει το διαμέρισμά του. Έριχνε τοίχους, έχτιζε άλλους, ξήλωνε είδη υγιεινής, ένας χαμός. Επτά ακριβώς με το ρολόι ξεκινούσε και ξανάρχιζε το απόγεμα μέχρι που βράδιαζε, ανελλιπώς.
Κάποια στιγμή, Ιούνιος ήταν, έφτασε η μέρα που ένα από τα παιδιά της θα έδινε εξετάσεις. Το γεγονός ήταν γνωστό στο πανελλήνιο, όχι για το δικό της μόνο αλλά για όλα τα παιδιά της χώρας. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι, τον φώναξε εκλιπαρώντας να σταματήσει πια το θόρυβο, έστω και για μια μέρα. Εξ άλλου, όπως ήξερε κι ο ίδιος μιας κι είχαν μεγαλώσει και μαζί, είχε ένα πρόβλημα υγείας που την ανάγκαζε να παίρνει αγωγή που προκαλούσε υπνηλία. Του το ανέφερε έτσι απλά, θεωρώντας ότι το ήξερε και το σεβόταν, το αποδεχόταν λόγω της μακριάς τους γνωριμίας.
Αστράφτοντας, βροντώντας, φτύνοντας σάλια, ούρλιαξε: Ναι, μωρή, τέτοια είσαι, άρρωστη, γι΄αυτό σε άφησε κι ο άντρας σου. Ενώ ήταν γνωστό τοις πάσι ότι η πρωτοβουλία του διαζυγίου της ανήκε. Σε άφησε κι ο αδελφός συνέχισε. Και όπου νάναι θα σε παρατήσει και ο γιος σου.
Δεν έπιασε η κατάρα. Ο ίδιος πέθανε πριν από τη μάνα του, μόλις στα πενήντα κάτι του.
Έτσι πληρώθηκε το gas lighting που πάντα επιστρέφει στους χειριστικούς ανθρώπους που θα σε κατηγορήσουν άδικα, που θα αντιστρέψουν την αλήθεια και τη πραγματικότητα και ειδικά που θα επικαλεστούν προβλήματα υγείας για να σε αποσυντονίσουν, να σε μπλοκάρουν, να κόψουν τον ειρμό, τη γλώσσα σου, τα επιχειρήματά σου.
Το χέρι που κρατάει κεραυνό καίγεται πρώτο, καμιά φορά και πριν τον ρίξει, σαν πυροτέχνημα, ανάποδα πυροδοτημένο.
Leave a comment
No comments yet.
imarias 
Leave a comment