https://youtu.be/dkGbomI9WHY?si=Ywsh90FMeTv2ETU5
Η δυνατότητα του λόγου να δονεί και εκτός βιβλίων. Συνέβη από τότε που κλήθηκα να μπω μέσα σε ένα ποίημα του Διονυσίου Σολωμού για να το ξεστομίσω μπροστά σ΄ολόκληρο σχολείο. Ο δάσκαλός με είχε επιλέξει αφού μας έμπασε στο νόημα του δεκαπεντασύλλαβου όταν μας σύστηνε στη ταπεινότητα που αρμόζει “στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη”.
Την ώρα της απαγγελίας τους ψιθύρισα τους στίχους, αλλά τους πέρασα απέναντι; Όχι, μου απάντησε ο δάσκαλος θα έπρεπε να είχα υψώσει τον τόνο. Τα λόγια εν τούτοις με είχαν διασχίσει, ο ρυθμός, και κάτι αδιευκρίνιστο, πρωτόγνωρο, μια απογείωση από τον τόπο και το χρόνο ή τη συνθήκη της αδιάφορης γιορτής.
Έκτοτε, το κριτήριο για τη συμμετοχή σε συναυλία ή παράσταση είναι η επαναφορά της αίσθησης εκείνης. Μέσα σε ακροατήρια και πλήθη κόσμου, μια στιγμή που όλες οι ανάσες είναι κρατημένες. Μία σιωπή που κρέμεται σε χείλη ερμηνευτών. Και στο κοινό κανείς δεν ανακάθεται, δεν βήχει ούτε ξεροκαταπίνει.
Είναι το σήμα ότι το στοίχημα κερδήθηκε, ότι οι επί σκηνής τα δώσαν όλα και τα πήραν πίσω. Ένα ηλεκτρικό φορτίο αόρατο. Γιατί τότε διευθύνει ο μαέστρος όλες τις καρδιές για μια ανάβαση στο τίποτα: η ένδον μας κυκλοφορία στη μήτρα και στη θάλασσα.
Στα γεγονότα όμως. Ανήμερα το απόγεμα ακούω στο ραδιόφωνο τη μελοποίηση του Μάντζαρου ολόκληρου του Ύμνου και για το βράδυ έχω εξασφαλίσει ένα από τα τελευταία διαθέσιμα εισιτήρια για μία συναυλία μοναδική. Ξυδάκης στην Εθνική Πινακοθήκη. Επιστολή στον κύριο Γεώργιο Δε Ρώσση.
Διαπιστώνω -εκτός απ΄την εξαίσια μουσική και διακριτική παρουσία του συνθέτη -το γιατί χτυπάει φλέβα ο Σολωμός. Ο κατά τύχη γεννημένος γιος μια υπηρέτριας, ο αποσυνάγωγος. Αυτός που οι πιο στενοί του συγγενείς ήθελαν να του αποσπάσουν ό,τι απέκτησε με πόνο, ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα να είναι γιος και καρπωτής ενός πατέρα ξένου: ο Σολομός -και αφήνω κατά μέρος τον ιστορικό περίγυρο ή το ρομαντισμό σαν κίνημα – πρώτα πλησίασε, αφουγκράστηκε, κουβέντιασε κι αγάπησε πουλιά και φύλλα, τη θάλασσα και βέβαια τη μάνα. Σαν πρωτοπόρος οικολόγος και σαν φεμινιστής μετέγραψε το αίσθημα σε μουσική φτιαγμένη από λόγο. Δόξασε τη ζωή και τις αξίες της όσο κανένας, μέσα από το ζωντανό του θάνατο.
Και οι γυναίκες, όλες αντρειωμένες -και δεν υπάρχει πιο μεγάλο όνομα και τίτλος – η Ελλάδα, η Ελευθερία και η Δόξα, είναι οι μανάδες του Μεσολογγίου που ζηλεύουν τα πουλιά για τα σπυριά που εξασφαλίζουν στα παιδιά τους, είναι οι καπετάνισσες της Επανάστασης, είναι αυτή που ανεβαίνει στα βουνά, αυτή που εντοπίζει άνοιξη μέσα στη στάχτη, να στεφανώσει τους γενναίους,
Είναι η μάνα που στερήθηκε της αναγνώρισή της, είναι η γυναίκα που διεκδικεί, και ο Διονύσιος την υμνεί, την προσωποποιεί, Ελλάδα
(ίσως ελεύθερη πολιορκημένη)
Leave a comment
No comments yet.
imarias 
Leave a comment