Anorexia antiqua

Σε ανασκαφή βρήκα αυτό το σημείωμα που έγραφε στον εαυτό της, με ημερομηνία 6/5/72, η Μαρία. Δεν την λυπήθηκα καθόλου μες τη τραγική ανορεξία της. Θύμωσα μόνο, γιατί όλα αυτά που αισθάνεται την οδηγούν στο μέλλον, καρφί σε αυτοκαταστροφή, σε άτομα που με την ευκαιρία που τους έδινε ενάλλασσαν επάνω της την προσφορά με ζήτηση των πάντων για πάρτη τους και μόνο. Και σε ιδεολογίες ανθρωποφάγες.

Ποιοι ήταν, αποδείχτηκε μόνο όταν τους/τις έβαλε τα όρια τους ή όταν άλλαξε το πλάνο.
Θυμώνω ακόμα με κάθε drama queen κάθε φύλου όταν εκφράζει το παράπονο “δεν με καταλαβαίνεις” …

Σημείωση για την αντιγραφή από την IMarias: Editing μόνο στην ορθογραφία, στις παραγράφους και στο μονοτονικό

“Αυτή η ατελείωτη η μοναξιά με πνίγει, με σκοτώνει. Δε θ΄αντέξω πολύ ακόμη, ζημιά μεγάλη θε να γίνει. Χρόνια και χρόνια δένει μέσα μου ο όμορφος καρπός και τώρα οι λέξεις αναβλύζουν από τα έγκατα μου. Τις εμπιστεύομαι τις λέξεις ως τώρα δεν μ΄έχουν προδώσει, είναι ήμερες και καλόβολες όταν τις αρπάζω γερά γερά.

Θα θαφτώ μέσα σ΄ένα βουνό από λέξεις, πρέπει να κόψω τη τροφοδοσία, το παντελόνι μου σφίγγει αύριο θα θέλω να φαρδύνει, να μετανοιώνω για τη πίκρα που ποτίζομαι σήμερα. Ψάχνω ψάχνω, συνέχεια ψάχνω μες τη μοναξιά μου νάβρω απόκριση όχι υπάρξεως και τα ρέστα. Μόνο το πώς θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο, είμαι και βλάκας ο νους σαλεύει, δε βοηθάει πια, όχι. Μια κραυγή βγαίνει από μέσα μου μεγάλη κραυγή, άναρθρη, πρωτογονική, μωρουδίσια, μπλεγμένη, ασυνάρτητη.

Σας φωνάζει όλους μα δεν ακούτε πια; Τί συμβαίνει εδώ. ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ. Είναι σίγουρο θα τη βρω τη λύση, αργά μα σταθερά σε στιγμή που όχι -ο πόνος – το άγχος το βάρος το αλήσμονο βαραίνει που οι αποτυχίες γίνονται συνείδηση, που σφίγγει το παντελόνι, που περγελά ο Γιώργος, να, σε τέτοιες στιγμές ποτίζεται το φυτό μου και αντρειώνει, φουντώνει κάποια ώρα θα βγει μια κοτσάνα δέκα μέτρα απ΄το στόμα, τα ρουθούνια και τις πλάτες μου.

Δεν τον αισθάνομαι όμορφο τον εαυτό μου, μα τη … δεν τον αισθάνομαι. Η ασκήμια είναι όλη δική μου τη κατέχω και τη χαίρομαι και τη θέλω για πάντα μη ΦΕΥΓΕΙΣ ασκήμια μου χοντρά και πλαδαρά μου πισινά, τριχωτέ μου λαιμέ, σκληρές φτέρνες, κρεμασμένα στήθια μου, η δύναμη να φτιάξω το όνειρο όμορφο, ψηλή γάμπα αχ και μαλακά μεταξένια μαλλιά – πώς άραγε θα τάβρισκαν όμορφα οι άντρες σαν δεν υπήρχα κι εγώ;

Πίτσα ναπολιταίν πούχα φάει στη Γλυφάδα σε κοσμικό American κεντράκι. Τώρα για τέτοια είμαστε; Κι αύριο μαγγανοπήγαδο μπροστά στο καθρέφτη με σκοινάκι και το γιαούρτι. Βγες δα ήλιε μου.

Πότε θα κάνει ξαστεριά;
Ποτέ! Δεν με βοήθησες.”

ωδή και αποκατάσταση στην άγνωστη σεξεργάτρια

Πριν από καιρό έτυχε να διαβάσω δύο κατατοπιστικά βιβλία για την Τρούμπα. Και θυμήθηκα, τη χρήση και τους συνειρμούς που έφερνε μαζί μια λέξη, η “πουτάνα”. Κακοποιημένη λέξη, τίτλος τιμής θάλεγα. Αφού οι φόνοι και η βία σε διάφορες εποχές ήταν, θα μπορούσαν να μην είχαν συμβεί αν οι γυναίκες αυτές είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους. Υπηρεσίες από τις πιο ιερές, από τις πιο πολύτιμες και υποτιμημένες.

Και όσο αν έχω χλευάσει -και δικαίως αλλά ας μην το αναλύσω τώρα – την πολιτική ορθότητα νομίζω πως ήρθε η ώρα να τους αποδώσουμε ό,τι αξίζουν αυτές οι εργαζόμενες. Μάλιστα οι εργάτριες του σεξ, του έρωτα, οι κυματοθραύστες των ορμών, οι παραδέχτρες των φαντασιώσεων, οι πρόθυμες να διδάξουν στους πρωτάρηδες, να ανακουφίσουν τους απόμαχους, οι παρηγορήτρες των απορημένων και των απορριφθέντων, οι δότριες και λήπτριες των τελευταίων ασπασμών γερόντων.

Είναι καιρός να σβηστεί από το λεξιλόγιο της όποιας υποτίμησης η λέξη “πουτάνα” και να απεκγδυθεί το ένδυμα της προστυχιάς. Και να φορέσει στους γυμνούς της ώμους έναν μανδύα σαν κι αυτούς που φορέσανε κατά εποχές οι “ευγενείς”, οι εστεμμένες, οι άγιες, οι τιμημένες, οι μορφωμένες κι όλου το κόσμου οι σεμνές.

Να μαζευτούν από τα κομοδίνα τα χαρτονομίσματα που πέταξαν με περιφρόνηση οι ανακουφισμένοι, να υψωθούν εικόνες μες τους τοίχους των οίκων ανοχής με όλες τις προηγούμενες και τις παρούσες που στο παρόν του οίκου λειτουργούν.

Να μαζευτούν απ΄ έξω και οι άντρες αλλά και γυναίκες, από κείνες που χάρισαν και δεν πληρώθηκαν για την ίδια λειτουργία, με ευγνωμοσύνη που δεν είχαν ανάγκη τα λεφτά, με ευγνωμοσύνη για τις μέσα στα μπουρδέλα -άλλη μια λέξη που πρέπει να απενεχοποιηθεί – που τις γλύτωσαν από κάποιο χέρι ή πέος βίαιο, από μία προσβολή, από μία λέξη που δεν θα ήθελαν ποτέ να ακούσουν

να μην ακούγεται λοιπόν αυτή η λέξη, εργάτριες του σεξ, το δέχομαι ότι κάνει μια διαφορά

Ορκίστηκε στον Μαμωνά

Δεν είναι η πρώτη μου φορά, ελπίζω ναν΄ η τελευταία. Που πέφτω θύμα ψυχικό ορισμένων εκπροσώπων του ιατρικού κλάδου που τυχαίνει να είναι οι ίδιοι άρρωστοι με το χρήμα:

Στα νιάτα μου, ένας απ αυτούς μου είχε κλείσει ραντεβού «για να με καθαρίσει» από μια εγκυμοσύνη που ούτε καν υπήρχε. Στα πενήντα κάτι μου ένας οφθαλμίατρος είχε διαγνώσει ανύπαρκτο επίσης -έως τα σήμερα, μετά από δέκα χρόνια- καταρράκτη, άμεσα εγχειρήσιμο. Την ίδια εποχή μια οδοντίατρος μου συνιστούσε μεταμόσχευση ούλων, εάν δεν ήθελα να απογίνω η απόλυτη φαφούτα, ενώ ακόμα δαγκώνω και μασάω, όχι όμως και ταραμά!

Αλλά και ένας ΩΡΛ, με σαλόνι αναμονής τίγκα στα περιοδικά αυτοκινήτου κοντά στα άλλα του λάϊφστάϊλ όπου «διάβαζες» τί είδους ζωή και αγορές έβλεπε στα όνειρά του, με είχε βάλει κάτω για εξέταση φωνητικών χορδών. Που όταν δεν «απέδωσε» κάτι κακό άδραξε πάραυτα την ατζέντα και με ρωτούσε πια μέρα του επόμενου μήνα επιθυμούσα να με χώσει στο χειρουργείο για να μου αποκαταστήσει «επειγόντως» το στραβό ρινικό διάφραγμα. Δεν δέχτηκα και παραδόξως… ακόμα αναπνέω.

Για να μην αναφερθώ στο Γολγοθά που ακόμα ανεβαίνω σε σχέση με ένα ατύχημα. Τί ορθοπεδικοί και τί χειρούργοι πέρασαν μπροστά μου, αυτά τα τρία πια χρόνια, δε λέγεται -κυριολεκτικά-. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των θεραπειών και τον σωματικό πόνο,  ανεξάρτητα από την έλλειψη λειτουργικότητας που εγκαταστάθηκε για πάντα πια στον έναν ώμο μου, ενώ τα βάρη που καλείται να σηκώσει ο έρμος δεν ελαφραίνουν, βίωσα τί σημαίνει ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ της εξουσίας που έχει ο γιατρός στον ασθενή που απευθύνεται εκεί με πόνο, φόβο και ελπίδα.

Με πόνο, φόβο και ελπίδα, και αφού η ίδια ζωή μου έχει δείξει πια πόσο ευάλωτη μπορεί να γίνω ανά πάσα στιγμή, πήγα και τις προάλλες σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο μετά από  κρίση δύσπνοιας, πρωί, μες το Σαββατοκύριακο. Στα «επείγοντα» μου σύστησε να απευθυνθώ ο άγνωστος γιατρός που τηλεφώνησα ξημέρωμα, στη τάδε κλινική «και θα τους πω εγώ τί να κάνουν». Ασαφής διατύπωση, αλλά με πόνο, φόβο και ελπίδα, κανείς πορεύεται με την ασάφεια έτσι κι αλλιώς.

Δεν παίρνω απάντηση στην ερώτησή μου πόσο κοστίζει η επίσκεψη. «Εξαρτάται, θα δώσω οδηγίες». Και πράγματι, μόλις φτάνω στη κλινική «σας περιμέναμε» μου λένε και μου μετρούν πίεση, οξυγόνο -που βλέπω και στο μόνιτορ- θερμοκρασία, όλα φυσιολογικά, και με διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι κάτι σοβαρό οπότε με στέλνουν στο σαλόνι για να επανέλθω αφού θα έχουν φροντίσει τα όντως πιο «επείγοντα» ·και ως εδώ όλα καλά, και λογικά.

Περνούν στο σύνολο άλλες δύο ώρες μέχρι να με εξετάσει -με διαλλείματα- ο γιατρός που εφημερεύει, διακοπτόμενος όμως από αιτήματα, διαδρομές προς άλλους ασθενείς, περνώντας μου το πιεσόμετρο και αφήνοντάς με μισόγυμνη στο κρεβάτι στης εξέτασης. Δεν βρίσκει κάτι παθολογικό ούτε και σε σχέση με το ιστορικό μου, μου ζητάει όμως τα χαρτιά από το δημόσιο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα προ τριετίας. (Είναι και πονηρούλης!)

Καταλήγει ότι προφανώς όλο αυτό προκλήθηκε από κρίση άγχους και συμφωνώ μαζί του, και κάνω να φύγω επιτέλους από την αίθουσα όπου όλη αυτή την ώρα (μιάμιση περίπου) είμαι κλεισμένη στο γνωστό παραπέτασμα με τα κουρτινάκια και υπόκειμαι εντελώς άδικα κραυγές, αναστεναγμούς και άλλα δεινά από τους παρακείμενους συν-ασθενείς. Που και καλά να μπεις εκεί μέσα αν έχεις μια σταλιά ανθρωπιά, άρρωστος θα βγεις.

Το γιατί λοιπόν παραμένω αφού έχω μετρηθεί, ακροαστεί και ταλαιπωρηθεί παραμένει μυστήριο. Διαμαρτύρομαι, θέλω να φύγω. Ο δόκτωρ «τύφλα-νάχει- το ΔΝΤ», το λοιπόν, αποφασίζει ότι δεν θα φύγω πριν επικοινωνήσει με την ανωτέρα αρχή του συναδέλφου του που με είχε παραπέμψει στη κλινική. Για να επανεμφανιστεί στο γνωστό παραβάν που περιμένω καρτερικά αφού έχει λάβει «οδηγίες», δηλώνοντας ότι, αν όχι να νοσηλευτώ, θα χρειαστώ ένα πλήρες τσεκ απ άμεσα. Λίγο από αμφιβολία, πολύ από ανησυχία του ζητώ να γράψει τις εξετάσεις αλλά όταν του ανακοινώνω ότι θα απευθυνθώ στο διαγνωστικό που είμαι ασφαλισμένη με συμβουλεύει μπακάλικα εντελώς να περάσω από το ταμείο για «προσφορά». «Όσο κι αν κοστίσουν θα πάτε αλλού;» ρωτάει σαφώς στραβωμένος και προσπαθεί να με πείσει για την ανωτερότητα της κλινικής έναντι του διαγνωστικού ως καλός μαγαζάτορας τον πελάτη.

Και γράφει τον επίλογο παραποιώντας στο ιστορικό που συνέταξε νωρίτερα, όλες τις τιμές, πυρετό, πίεση κ.λπ. με εμφανείς μουτζούρες ενώ καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να φύγω φοβισμένη, με αναγκάζει να υπογράψω “δήλωση άρνησης νοσηλείας” ενώ στην ουσία έχω κάνει δήλωση άρνησης να αφήσω 120 ευρώ στο μαγαζάκι. Γιατί τόσο θα μου κόστιζαν -χωρίς το παζάρι είναι η αλήθεια- οι περιττές και όχι σίγουρα επείγουσες εξετάσεις.

Ακόμα αναρωτιέμαι όμως: Σε ποιο θεό πιστεύεις γιατρουδάκο, ποιος άμοιρος παππούς και ποια γιαγιά που έχει ήδη κακοπάθει στη δημόσια υγεία, σού χώνει φακελάκια στην αχόρταγή σου τσέπη, και ποιος σου συντηρεί “εξουσία” πάνω σε ανθρώπους πονεμένους, φοβισμένους που ελπίζουν;

Δεν είσαι μάγος της φυλής, δεν είσαι ένας μικρός θεός, και δεν ορκίστηκες εσύ στον Ιπποκράτη, ορκίστηκες στον Μαμωνά.

 

 

 

Η Διεθνής Αμνηστία για την ΕΡΤ (το δικαίωμα στην ενημέρωση)

images

Ανησυχίες για το ξαφνικό κλείσιμο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα

Η Διεθνής Αμνηστία επιθυμεί να εκφράσει την ανησυχία της για το ξαφνικό κλείσιμο της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης (ΕΡΤ) στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα και για τις επιπτώσεις του μέτρου αυτού στην άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα αναζήτησης και λήψης πληροφοριών, ιδίως, σε περίοδο σοβαρής οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Ενώ οι αρχές έχουν ανακοινώσει σχέδια για την εγκαθίδρυση νέας Ραδιοτηλεόρασης τον Αύγουστο, για την ώρα, πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι οποίοι βασίζονταν στην ΕΡΤ για φάσμα πληροφοριών σχετικών με τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς και άλλο περιεχόμενο στην ελληνική γλώσσα, τη στιγμή αυτή τα στερούνται.

Από το ξαφνικό κλείσιμο πλήττονται συγκεκριμένες ομάδες, περιλαμβανομένων ανθρώπων που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, για τους οποίους η ΕΡΤ ήταν πρακτικά ο μόνος διαθέσιμος τηλεοπτικός σταθμός, και άνθρωποι ελληνικής καταγωγής που ζουν στο εξωτερικό και θεωρούν την ΕΡΤ σημαντικό σύνδεσμο με τη χώρα και την πολιτιστική και γλωσσική κληρονομιά τους.

Στο ρόλο της ως δημόσιας μη εμπορικής ραδιοτηλεόρασης, η ΕΡΤ έπαιξε σημαντικό ρόλο στο συνολικό πλουραλισμό και ποικιλία των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Όπως έχει επισημάνει η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, οι κυβερνήσεις πρέπει να διασφαλίζουν και να προωθούν τον πλουραλισμό και την ποικιλία των ΜΜΕ, ως μέρος της υποχρέωσής τους να διασφαλίζουν το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης (Άρθρο 19, Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα), το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα στην αναζήτηση και λήψη πληροφοριών και ιδεών κάθε είδους. Αντί για αυτό, τουλάχιστον για την ώρα, η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της ποικιλίας και του πλουραλισμού των διαθέσιμων πληροφοριών και ιδεών.

Η Διεθνής Αμνηστία επισημαίνει ότι, παρά τις επιπτώσεις του κλεισίματος στην ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης, η απόφαση να κλείσει η ΕΡΤ ελήφθη από την κυβέρνηση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, προφανώς χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τη Βουλή ή με τα μειοψηφούντα κόμματα στον κυβερνητικό συνασπισμό.

(Προμηθέας)

…ό,τι και αν υψώνεται πύρινο απ΄ έξω
ό,τι κι αν παριστάνει το ανάστημα 

τον Προμηθέα συνέλαβαν για εμπρηστή
ο Νέρωνας καλύτερα γελούσε

ο κόσμος είναι ακόμα
κρύος και σκυφτός 

 

απόσπασμα από ποίημα με υποτίτλο: Προμηθέας
με πίκρα, για την ξανακαμένη μου πόλη
με αηδία για την καταστροφή και για τη βία που τίποτα δεν εξυπηρετεί
imarias

EU sayonara

Πώς λένε «ναι» και «όχι», στα Κινέζικα;

Τσιν, τσαν, τσον, λέει ο λαός…

Δεν έλεγα τίποτα άλλο, η γκαντέμω;

Θα αποκτήσουμε όπου νάναι κινέζικους μισθούς, κινέζικα ανθρώπινα δικαιώματα, κίτρινο τύπο έχουμε, οκ, το κίτρινο του μίσους τόχουμε και είμαστε έτοιμοι…

Έχουμε και ΚΚΕ που χρόνια τώρα οραματίζεται την εθνική μας μοναξιά μακριά από τα μονοπώλια…

Τι άλλο θέλουμε; Όλα τάχουμε. Μας έδωσαν μας έδωσαν μια νύχτα στους Κινέζους.

(η Αμερική χρωστάει στην Κίνα, η Ευρώπη μας σιχάθηκε, να παίρνουμε και να ξαναζητάμε και να την κατηγορούμε για τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ λάθη –γιατί δεν μας το τράβηξε το αυτάκι όταν είμασταν κακά παιδιά, ε; -. Η Ευρώπη ακόμα κι αν μας ήθελε για παραλία, ακόμα κι αν φοβόταν μόνο μήπως την κολλήσουμε –και γιατί όχι δηλαδή;- μας πετάει κατά Κίνα, κατά Κατάρ, κατά Ινδία, κατά Ρωσία μεριά. Εκεί είναι οι καινούργιοι τοκογλύφοι. )

Τσιν τσαν τσον

Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα
για να μην κόψει η μαγιονέζα

παρέλαση

Ό,τι κι αν ειπώθηκε για τα γεγονότα της παρέλασης, ένα με προβληματίζει: έπρεπε, στους Ελληνες, να μας βάλουν το χέρι στην τσέπη μας για να σταματήσουμε να «γιορτάζουμε» χειροκροτώντας ένοπλους;

Και τι γιορτάζαμε δηλαδή; Έναν πόλεμο που αποφάσισαν άλλοι για μας. Και που τελικά «τον χάσαμε». Γιατί τι κερδίσαμε; Μια Βάρκιζα, έναν γέρο Παπανδρέου, πολλούς Παπανδρέου, έναν Καραμανλή, πολλούς Καραμανλήδες, έναν Μητσοτάκη, πολλούς Μητσοτάκηδες.

Κερδίσαμε ένα Εμφύλιο, μετά, κερδίσαμε δηλαδή μια φαγωμάρα, δεν εννοώ ότι κέρδισε κάποιος…

Χάσαμε κόσμο απ΄όλες τις μεριές, ανθρώπινες ζωές. Χάσαμε.

Και πολύ περισσότερο απ΄ όλα, το «ναι» και το «όχι», σημαίνουν «θα» και «ίσως», έτσι κι αλλιώς. Έχουμε χάσει και τη γλώσσα. Και χωρίς γλώσσα, ό,τι και να πεις είσαι χαμένος. Μουγγός και άπατρις.

σκοτώνουν τα παιδιά όταν γεράσουν

‘Mε παθολογική πάχυνση των στεφανιαίων αρτηριών ένας στους έξι εφήβους’.

Δεν ξέρω αν ξέρετε τι σημαίνει, αυτή η από τα «ψιλά» είδηση…

Ο καθένας που δεν είναι ειδικός, ξέρει που οφείλεται. Στην κακή διατροφή, και στον κακό ύπνο. Ξημέρωμα, ξεφορτώνουν τα πούλμαν, παιδάκια. Και μέχρι το απόγεμα, (το βράδυ ίσως;) τρέφονται από τα περίπτερα με σκουπίδια συσκευασμένα σε πολύχρωμα χαρτιά.

Νύχτες, βλέπω μικρά παιδιά να καταναλώνουν ατελείωτους φραπέδες στα καφενεία και στα μπαρ της συμφοράς. Μέρες τώρα βλέπω παιδιά να τριγυρνάνε στη γειτονιά μου χωρίς βιβλία και να ποζάρουνε στα κινητά.

Μια νύχτα πριν από χρόνια είχα βρεθεί σε ένα άθλιο μπουζουκτσίδικο, από κείνα τα τεράστια στην Ιερά οδό και είχα δει παιδιά –του Δημοτικού- να κοιμούνται στην αγκαλιά των θεριακλήδων γονέων που είχαν έρθει από την επαρχία γι αυτό το λόγο. Και όταν ο ζεν-πρεμιέ, υποτιθέμενος τραγουδιστής, βγήκε στη σκηνή, μία ορδή από έφηβα κοριτσάκια, στήσανε ουρά για να φωτογραφηθούν μαζί του, κανονική ουρά, σαν νάταν προσκύνημα… και πληροφορήθηκα ότι ήταν πενταήμερες όλα αυτά τα ανήλικα, που είχαν έρθει από την επαρχία με τους καθηγητές τους γι αυτό το λόγο!

Βλέπω τα παιδιά με μια ηλεκτρονική συσκευή συνέχεια κολλημένη επάνω τους. (κινητό, τάμπλετ κ.ο.κ). φαντάζομαι την υπόλοιπη ζωή τους στο σπίτι, μπροστά σε μια οθόνη (τηλεόραση, υπολογιστή).

Ξέρω, ότι ξυπνάνε νωρίς, ότι κοιμούνται αργά, ότι τρώνε τροφή από το περίπτερο, μες το λίπος, τη ζάχαρη και το αλάτι, ότι πίνουν καφέδες (δεν μιλάω ούτε για το αλκοόλ, ούτε για το τσιγάρο, ούτε για ναρκωτικά). Ότι δεν γυμνάζονται, ότι δέχονται ακτινοβολία από συσκευές, άπειρη (και ότι ο e πρωθυπουργός μας τους ετοιμάζει κι άλλη για μετά, καταργώντας με ελαφρά, τα τυπωμένα βιβλία).

Διαισθάνομαι ότι στα σπίτια τους κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο, ότι οι γονείς τους τσακώνονται μπροστά σε λογαριασμούς. Ότι οι παππούδες τους τρέχουν με τάπερ και μπαστούνια αλλά δεν προλαβαίνουν…

Ξέρω ότι κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, με τις κοσμογονικές αλλαγές που γίνονται μέσα τους και γύρω τους, σε μια ηλικία που –κανονικά- θάπρεπε να ανακαλύπτουν τον έρωτα, το σώμα τους και τα ταλέντα τους, που θάπρεπε να σχεδιάζουν με ορμή και φαντασία το μέλλον τους. Κανείς δεν είναι δίπλα τους και κανείς δεν είναι που να μην τους φρενάρει άτσαλα…

Αλλά και πιο «συμφεροντολογικά» σκεπτόμενη, όταν σκληραίνουν οι αρτηρίες των εφήβων και αποκτάνε τα παιδάκια την αρρώστια των γερόντων, φαντάζομαι ότι θα σκληρύνουν και οι ευαισθησίες τους, τα όράματά τους, η ομορφιά τους. Και δεν θέλω αλήθεια να σκεφτώ τη συνέχεια.

Κάποτε είχα γράψει ότι είναι ασύλληπτα φοβερό ότι μπορεί οι έφηβοι να αυτοκτονούν. Μπορεί και να ακούστηκα, αφού προλάβαμε να τους σκοτώσουμε, να αρρωστήσουμε
την εφηβεία των παιδιών.

 

 

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Με παπάδες και καντήλια
ανεμίζουν τα μαντήλια
τα παιδιά να καλοπιάσουν
τις ντροπές τους να σκεπάσουν

Ετσι φέρεται ο τόπος
σ’Αλβανούς μα και σε ντόπιους
να του φτιάξουν λέει τη χώρα
μέσα σε ολίγην ώρα

Τέτοια έργα και ημέρες!
Και υψώνουν στους αιθέρες
σκάβουνε βαθιά τη γης
βάζουν κάμερες ολκής

Για να βλέπουνε καλύτερα
και της ψυχής μας τα καλύτερα
και για ν’ ακούνε πιο καλά
των σωθικών τα βογγητά

Σκόνη, θραύσματα κι αέρας
φορτωμένος σαν πατέρας
που το δάχτυλο υψώνει
κι απαιτεί και σε μαλώνει

                                Στην νεόφτωχη Ελλάδα
                                πλάϊ στην ψόφια αγελάδα
                                η καινούργια Αντουανέττα
                                τάζει το γιαούρτι αβέρτα

Διαλαλεί για τη γιορτή,
δέκα ευρώ μονάχα αυτή
με το τραμ και το μετρό
με κακό ψυχρό καιρό

Θα στηθεί να περιμένει
ούτε και να υπομένει
φόρους, τέλη περαιώσεις
και λογαριασμό με δόσεις

Καλατράβα, παντεσπάνι
κινητό και ποιος μας πιάνει
πως το λέγαν και παλιά
κάπως σαν «εληά-εληά»

Μα και το εβδομηνταένα
είχαμε πάλι αρένα
και άρτον και θεάματα
και όλα τα καλά τα πράματα

Να και τώρα οι ευγενείς
που παράγει αυτή η γης
κι ας μην έχουν τέτοιο αίμα
έχουν πράσινο το στέμμα

Και παρά τον Καλατράβα
δεν τους φτάνει η Ελλάδα
και τραβούν στην ξενητιά
για γαμήλια προικιά

Σε αψίδες θριαμβικές
στήνουνε τρελές γιορτές
μ΄εκλεκτούς τους καλεσμένους
από την αριστερά βγαλμένους

Καλατράβα, παντεπσάνι
κινητό και ποιος μας πιάνει
το έλλειμμα δεν είν΄λακούβα
να βουλώσουνε στη ζούλα                                                         

Αθήνα, Ιούλιος 2004

 

Σημείωση, σημερινή: παραμονές Ολυμπιακών, τότε, με τα έργα ημιτελή ακόμα, με το χρέος να αρχίζει να παίρνει πρώτη βράση. Παίρνοντας κι εγώ μια βράση, κλεισμένη στο μαγαζί που δούλευα τότε. Απ΄ έξω έσκαβαν την παλιά άσφαλτο, έστρωναν πίσσα, μέρα μεσημέρι, με 40 βαθμούς, στο παρά ένα, ως συνήθως. Αδύνατον να μπει άνθρωπος στο μαγαζί, αδύνατον να δεις τι γινόταν έξω. Ο θόρυβος εκκωφαντικός, ο καπνός, η σκόνη  και τα θραύσματα μαζί και η φρέσκια πίσσα έμπαιναν από παντού. Αλλά υπήρχε «όραμα», το Euro το ποδοσφαιρικό και η νίκη του έθνους, οι τελετές με τους παίκτες και τους παπάδες στο Καλλιμάρμαρο, οι πολυτελείς γάμοι των κυβερνητών, εφάμιλλοι βασιλικών, τα καινούργια μέσα συγκοινωνίας που θα μας οδηγούσαν στο μέλλον, ή σε μια παρόμοια ρητορική. Και η καινούργια Αντουανέτα που ετοίμαζε θεάματα. Τότε γράφτηκε το παραπάνω.

 

αναδημοσίευση

Εκεί που έλεγα πως ντρέπομαι να ταξιδεύω και να λέω «είμαι Ελληνίδα», μου ήρθε από το διαδίκτυο η δημοσίευση. Το ρεπορτάζ, από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που μεταξύ άλλων, καταγράφει την άποψη της κόρης μου και την συμμετοχή της στους αγανακτισμένους. –Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις μου για το πώς εξελίσσονται ακόμα και τώρα τα πράγματα, εκεί-

(η γενιά της που είναι πιο σίγουρη πως δεν συμμετείχε στην βρόμα, ταξιδεύει σαν ήχος και σαν φως με το κεφάλι πιο ψηλά, πιο γρήγορα και πιο σεμνά)

http://www2.canada.com/nanaimodailynews/news/story.html?id=4907320

Greek reforms spark unrest as country’s finances spiral

Peter O’Neil, Postmedia News
Published: Tuesday, June 07, 2011

ATHENS – Facing off against a wall of shield-wielding police protecting the Greek parliament, demonstrators gather here daily to bang pots, blow whistles, chant slogans and flutter their hands as a sign of contempt toward politicians who must decide this month whether to accept another brutal, foreigner-imposed austerity package.

Mostly students and the young unemployed and under-employed, they have wildly divergent ideas but are united in the belief that they aren’t to blame for Greece’s debt catastrophe.

In many ways they’re right, according to Athens-based hedge-fund manager Jason Manolopoulos, the Greek-Canadian author of Greece’s ‘Odious’ Debt: The Looting of the Hellenic Republic by the Euro, the Political Elite and the Investment Community.

Politicians have for years run a corrupt, inefficient system enjoyed by business elites who pay little, if any taxes, he said.

One outrage is a pension system unable to determine when recipients die, so thousands of Greeks born more than a century ago still get cheques that are greedily cashed by surviving relatives.

“Politicians have been running the show like a fiefdom,” said Manolopoulos, 36, who was born in Greece but spent his early childhood in Ottawa.

Demonstrators gathered for the 14th straight day Tuesday as Prime Minister George Papandreou looked for ways to convince his own governing party to accept a new dose of pain.

The International Monetary Fund, the European Union and the European Central Bank are demanding more austerity and a stronger effort to sell about $70 billion in government assets, including ports and utilities, by 2015 in return for the next instalment in July from a $160 billion EU/IMF bailout unveiled last year.

There are also reports that Greece will need another $85-billion bailout.

Papandreou, who won a vote of confidence from Prime Minister Stephen Harper during a recent visit here, has a narrow parliamentary majority but is facing a potential revolt from some backbenchers. He issued a threat Monday to hold a referendum on the austerity plan to cut spending this year by another $9 billion on top of last year’s restraint measures.

The threat came amid growing worries inside and outside Greece about the government’s ability to follow through on its pledges.

“Greece is at a critical juncture and has no time to waste. Now is not the time to slow down,” Bob Traa, the International Monetary Fund’s senior representative in Greece, told a conference in Athens on Tuesday. Counter-pressure from the street is also building. On Sunday, a massive crowd – police estimate 80,000 but others have pegged the turnout at as many as 250,000 – gathered on and around Syntagma Square, near the Greek parliamentary buildings, to voice their anger.

A demonstrator told Postmedia News on Syntagma Square last week she was scared and frustrated, but didn’t know how Greece can escape its fiscal quicksand.

“I don’t have a proposition (or) something new to say,” said Yanna Klitsa, 29, who for four months hasn’t received a single paycheque from her company in the educational-services sector.
“But if I can only be here with my presence, I think that helps also until we find out what to do.”

Klitsa is part of what many analysts say is a unique development in a country famous for its massive and sometimes violent protests. The peaceful daily gathering here, inspired by the Indignado movement in Madrid, is described as the first time such a demonstration has not been the handiwork of political organizers or the country’s powerful unions.

Yanis Varoufakis, who addressed demonstrators at the square Tuesday, said young Greeks shouldn’t be expected to know the solution to a $486-billion debt that now represents about 150 per cent of the country’s annual economic output.

“Of course there are no answers, we’re in the midst of a crisis,” said Varoufakis, who teaches political economics at the University of Athens.

Varoufakis, who is proposing a massive debt-restructuring plan to save and eventually revive Europe’s gasping PIGS economies (Portugal, Ireland, Greece and Spain), said the crowds share a collective logic.
“Most people understand one thing and they understand it well – we cannot keep on borrowing at high interest rates in order to pay off bankrupt bankers while we are being ridiculed throughout the world as a spendthrift nation living off other peoples’ loans,” he told Postmedia News on Tuesday.

“They don’t know what to put in place, and there are some downright dangerous ideas about what to do. But they know this has to end.”

Both Manolopoulos and Varoufakis said the IMF and European Union are avoiding the inevitable by refusing to discuss a restructuring of Greece’s debt, which would require lenders to take a “haircut” that some fear could trigger a regional or global liquidity crisis.

Traa reiterated Tuesday the IMF’s opposition to a restructuring of Greece’s private-sector debt due to fears of a confidence crisis in Europe’s banking system.

“The fate of the Greek sovereign and the banking system remain closely intertwined. We do not favour a sovereign restructuring scenario,” he said.

While the Greek-Canadian Manolopoulos said restructuring should coincide with massive reforms to trim Greece’s bloated public sector and sieve-like tax collection system, Varoufakis said reforms in the current climate are counterproductive.

Any step that removes even more money from a shrinking economy will only worsen the country’s economic prospects and reduce the likelihood that Greece will ever rebound to the point where it can handle its debts, he said.

“A country which is in free-fall is unreformable,” Varoufakis said.