Η επικοινωνία των ονείρων, η επιθυμία να μπούμε σαν κλέφτες στα όνειρα των άλλων, να διαβάσουμε τη σκέψη τους, να μεταδώσουμε τα δικά μας, να μοιραστούμε τα δικά μας.
Να μοιραστούμε ό, τι μας περισσεύει και έτσι να αποκτήσουμε ένα κοινό έδαφος, με άλλες ξεχωριστές οντότητες, το όνειρο πάνω από όλα τα όνειρα…
Δεν είναι καινούργιο αλλά μου δόθηκε η αφορμή να το σκεφτώ καθώς είδα δύο έργα στο σινεμά μέσα σε μια μόνο βδομάδα.
Από τη μια το ένα.
Πιστολίδι, κλωτσοπατινάδα, τρακαρίσματα, ενέσεις και ματζούνια που επιβάλλονται βίαια από άνθρωπο σε άνθρωπο. Καταστροφές, πολλές καταστροφές κάποτε ωραίων πόλεων, συντρίμμια, απειλή, απειλή και απειλή. Όλα μπορεί να χαθούν σε μια στιγμή, σου ενσταλάζει με δόλο η ταινία από το Χόλυγουντ. Πρόσεχε! Όλα μπορεί να χαθούν (αν μοιραστείς τα όνειρά σου). Το βεβαιώνει και η παρουσία του Λεονάρντο ντι Κάπριο στο πανί, τα χρώματα, η επιβλητική μουσική, η ακριβή παραγωγή, ακόμα και η κακοχωνεμένη ψυχανάλυση επιστρατεύτηκε, σύμφωνα με την οποία διδαχτήκαμε ότι με εκατομμύρια δολάρια ως καρότο (1), με οδηγό ένα πένθος που δεν ολοκληρώθηκε (2), και με μια γκομενίτσα στο ρόλο της μαθήτριας που μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε δασκάλα (3), υλικά δηλαδή κατάλληλα για γουέστερν, Τζέιμς Μποντ ή σαπουνόπερα.
Όλα γίνονται, όλα είναι πιθανά.
Ναι, όλα γίνονται, όλα είναι πιθανά αν κάνεις τον κόπο να σκύψεις στην ψυχή που σιωπά, αν κοιτάξεις από τα ύψη της αθανασίας, της ασφαλούς απόστασης που εξασφάλισες σε κάποια κορυφή
Ακόμα και οι άγγελοι μπορεί να γίνουν άνθρωποι, μπορεί να προσπελαστούν τα τείχη, μπορούν να μειωθούν οι αποστάσεις, από ψηλά αυτό που βλέπεις είναι μια πόλη παλιά και διχασμένη, από τα φτερά της βλέπεις τους τσιρκολάνους που προσπαθούν να πετάξουν ψηλά παρά τις μέριμνες για το νοίκι,τους φόρους, την ανεργία, τη μοναξιά. Βλέπεις, αισθάνεσαι, αν θέλεις τον καφέ και το τσιγάρο, το βλέμμα και το ερώτημα στα χείλη των παιδιών, το ακούς «είσαι άρρωστος;», «ποια ανάγκη έχεις, πεινάς;». Φτάνει να κατέβεις και να μπερδευτείς με το πλήθος που αλλάζει ακούγοντας την ίδια μουσική “from her to eternity”. Φτάνει αν απλώσεις το χέρι σου. Εκεί στο ίδιο σημείο που φυτρώνει ο πόνος, φυτρώνει και το φάρμακο, η συντροφιά που έρχεται από τα ξένα όνειρα, αυτά που δεν είναι δικά σου, κι όμως είναι δικά σου γιατί είναι ανοιχτά, γιατί δεν μετριούνται με το χρήμα και τον χρόνο, γιατί έχουν χρώμα μόνο όταν τα συμμερίζεσαι, αληθινά, βαθιά.
Τα Φτερά του Έρωτα εξιστορούν την τέχνη και ο έρωτας που δεν μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, ούτε είναι ίσα και όμοια, το ένα είναι το νερό και τα’ άλλο το αλάτι της ζωής. Τα δυο μαζί το δάκρυ,
Το Inception, από τη μια, τραβάει κατ΄ευθείαν στη χωματερή του μυαλού μου, και το μόνο που απομένει είναι σπασμένες εικόνες, εφιαλτικές, καταστροφής, βίας και άπειρης λογοδιάρροιας –από άποψη σεναρίου- που προσπαθούν να στηρίξουν και να αναπαράγουν την προσοχή, την επιφύλαξη, την απομόνωση, την έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης.
Κι από την άλλη, η διάθεση να βρω γραμμένο, να ξαναζήσω να ξαναδιαβάσω, τον λόγο που δεν χόρτασα, δεν πρόλαβα, δεν έφτανε, τα λόγια από την ταινία τα Φτερά του Έρωτα, του Wim Wenders. Που είναι Ποίηση. Από κείνες που έριξαν μαζί με τη μουσική, μαζί με τους ανθρώπους , αληθινά τείχη. Που έχτισαν καινούργιες πόλεις στη θέση των συντριμμιών και των νεκρών ζωνών της ιστορίας.
Αλλά δεν είμαι κριτικός του σινεμά οπότε αν το μοίρασμα των ονείρων το βλέπεις σαν τρόπο για έλεγχο και γι΄ αυτό το φοβάσαι, δες τη πρώτη ταινία, θα φοβηθείς, θα τσιτώσεις αν τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει πια και θα επανέλθεις πολύ ευχαριστημένος στην καθημερινότητα.
Αν σου περισσεύουν όνειρα δες τη δεύτερη.
Υ.γ. Στη πρώτη πάντως δεν θα σε ενοχλούν τα κριτς-κρατς από τα πατατάκια. Και μπορείς και να ρευτείς αν πιείς καμιά κόκα-κόλα ανενόχλητα.
imarias 