Η Αθηνά κι η Ηρα
κορίτσια δίχως πείρα
μαζί κι η Αφροδίτη
σαν άβγαλτο σπουργίτι
κατέβηκαν μια μέρα στο παζάρι
κι είδαν εκεί το ξένο παλληκάρι.
Η πρώτη τον ρωτάει
ατο Αργος αν θα πάει
η δέυτερη κι η τρίτη
πώς πέρασε στην Κρήτη
και καθεμιά καλόπιανε τον Πάρι
της ομορφιάς το μήλο για να πάρει.
Ο Πάρις τις κοιτάζει
συμπέρασμα δε βγάζει
κάνει μια βόλτα πάλι
στο πράσινο ακρογιάλι
και σε καμιά το μηλο δεν πετάει:
Προτίμησε ο ίδιος να το φάει.
Νίκος Γκάτσος, ΟΛΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, Πατάκης, 2007
——————————
(κλείνοντας έναν χρόνο, εδώ, κερνάω αυτό τον όμορφο Πάρη, και τα λόγια του Ν. Γκάτσου καθώς κι ένα χαμόγελο, αφού σας μαύρισα -ελπίζω να μην τα κατάφερα- την ψυχή και το φόντο μου)
Και βέβαια σας ευχαριστώ όλους που περνάτε, διαβάζετε, σχολιάζετε και που κουβεντιάζετε και μεταξύ σας, έναν χρόνο παρά κάτι μέρες.
Και παβιάζοντας κάτι “αρχές”, που μόνη μου έβαλα, ίσως υπερβολικά αυστηρές, ότι δεν θα απσχοληθώ με το μέσον “μπλογκ”, αλλά με τον λόγο που αρθώνεται, σας λέω σήμερα ότι βάζοντας στην αναζήτηση εικόνων τη λέξη “Paris”, την πιο μεγάλη “ζήτηση” έχει η Πάρις Χίλτον.
Κόντρα, λοιπόν, αλλά και πρίμα, στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, έναντι του λόγου -και σαν έκφραση και σαν λογική- συνεχίζω.
με χαμόγελο, τέτοιο 🙂
yours and mine,
με greeklish,
με εικόνες και σχόλια από την καθημερινότητα
με ποιήματα, και πρόχειρα ρούχα
με μουσικές (αμα μάθω και καταφέρω ποτέ να τις φέρω)
με περισσότερες εικόνες, αν δεν τις χάνω στο δρόμο, κι αν τις χάνω ακόμα καλύτερα γιατί θα προσπαθούμε να τις ζωγραφίζουμε μαζί
κι αν δεν είναι πολύ αργά
κόβω και μία βασιλόπιτα…
κι αν ο ευρών αμοιφθήσεται (εμένα να με φτύσετε)
γιατί όλα τα λεφτά για το μπλόγκιν είναι ότι η αμοιβή δεν μετριέται με νούμερα, ούτε και με λεφτά
και τα καλύτερα πάρτι, ρεφενέ.
imarias 