Ο Διονύσης στη σκηνή
«έκλεισε» μια εποχή δηλώνοντας σχεδόν εξηνταπέντε –ετών- .
Μπαίνει άραγε στην τρίτη ηλικία η εποχή που ζωντάνεψε στη σκηνή;
Μεγάλη κουβέντα και μεγάλα τραγούδια, οι στίχοι που έχουν γίνει ένα με την καθημερινότητα
«με ποιους θα πας και ποιους θ΄αφήσεις»
«δυο-δυο τα κορίτσια»
«με αεροπλάνα και βαπόρια»
«τα όνειρά σου μην τα λες…»
«γεια σου Σταύρο και κυρ-Σταύρο…»
Πόσα λόγια δεν φύτεψε στην καθημερινότητά μας! Πόσο πήρε και μετάπλασε τη σκέψη από τα συννεφάκια της ομιλίας, πόσες κουβέντες δεν άρπαξε από καφενεία, από κερκίδες –δεν τον φαντάζομαι εκεί, στων γηπέδων, αλλά όμως και εκεί…
Και σε διαδηλώσεις, όχι πίσω απ΄το τζάμι.
Και εκεί
Και τώρα πάνω στη σκηνή με το άγριο ροκ, αγέραστο στο μάτι του
Ανάμεσα από τραγούδια να λέει τα πιο ωραία παραμύθια από μια ζωή γεμάτη που παρόλα αυτά σου δίνει σίγουρα την αίσθηση πως δεν την χόρτασε όπως θα ήθελε – η γνήσια διαφορά δυναμικού ανάμεσα αλήθειας και ονείρου που γεννάει το έργο τέχνης, δεν γίνεται αλλιώς …
Και να εξομολογείται
Την αμφιβολία του: «μ΄αγαπάς;», ρωτάει.
Τις αμαρτίες και τις αδυναμίες του, σαν παππούς αλλά και ώρες-ώρες έφηβος που ζητάει συνεσταλμένα άδεια εξόδου…
Στη σκηνή ο Διονύσης που αγαπάμε να μισούμε και αντίστροφα που αγαπάμε και μισούμε γι΄ αυτό τον στραβό μας το γυαλό.
Γιατί στραβά κι εμείς μαζί του αρμενίσαμε, για κείνα τα στραβά τραγουδάει και για τον ίδιο λόγο τον αποκαθηλώσαμε άπειρες φορές
Γιατί ο Διονύσης μιλάει για μας
«εμείς οι εκδρομείς», αλλά και εμείς οι μπερδεμένοι ανάμεσα στο ροκ, το ρεμπέτικο, το δεκαπεντασύλλαβο, τον Ντύλαν και τον Χριστιανόπουλο…..
Κι εκείνα τα λόγια του Αντρέα Καραντώνη που τον ονόμασε τόσο νωρίς μέγιστο ποιητή
Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος που να έχω διαβάσει όλα τα ποιήματά του, και όλα να τα ξέρω και να μπορώ να ακούω από μέσα μου.
Πολύ τον κατηγορήσαμε κατά καιρούς τον Διονύση πότε για τόνα και πότε για τάλλο –αντί να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας- και πολύ τον αντιπαθήσαμε που μας τόλεγε τραγουδιστά. Και άπειρα κουτσομπολιά, ειδικά από τους ομότεχνούς του ακούστηκαν.
Και από μας,το κοινό, σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνη “αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα του”.
Αλλά όταν ακούγονται τα τραγούδια αφέονταί του οι αμαρτίες. Αλλωστε τόπε κι ο Σεφέρης, για το ρίσκο να σηκώνει κανείς τις βαριές πέτρες…
Το στοίχημα να μιλήσει της κάθε μιας γενιάς μου φάνηκε κερδισμένο,μάλλον σε πολλές γενιές θα μιλάει, αλλά επειδή κι ο ίδιος είχε καταγράψει το “χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε τί σου χρωστάω τί μου χρωστάς”, οι τιμές στο Παλλάς είναι αδικαιολόγητα ακριβές για όλες τις γενιές.
imarias 